Ik ben een liefhebber van het culinaire reisprogramma Somebody feed Phil.
Phil Rosenthal is a funny guy (Everybody loves Raymond) en houdt blijkbaar ook van lekker eten.
Voor Netflix reist hij al 6 jaar de wereld rond, om nieuwe culinaire vrienden te maken en ons te verblijden dat HIJ weer iets lekkers mag eten.
Wat ik zo leuk vindt aan deze reeks is dat je ogenschijnlijk in iedere grootstad leuke verhalen en culinaire pareltjes kan vinden. Hij bezoekt ze en door vrolijke geluiden te maken en gekke bekken te trekken wordt de kijker enthousiast gemaakt voor wat HIJ ALWEER aan het eten is.
Iedere aflevering is dus gebaseerd op een stad.
Vorig jaar was ik een halve dag in Nashville (doorreis naar The Jack) en at ik ergens op een nobody plekje. Pas nadien zag ik dat Phil in Nashville was geweest en dat ik dus welk iets lekkers had kunnen eten....
Op doorreis naar Zweden stopten we in Kopenhagen, en daar had ik mijn huiswerk wel gedaan. We zijn daar gestopt aan een aanbevolen streetfood tentje. Was lekker. Maar we hadden net waanzinnig gegeten in Fiskebaren. Daar kan niks tegenop.
Nieuwe zomer, nieuwe kansen.
Venetië stond op het programma.
En jawel, Phil heeft ook daar vrienden gemaakt.
De aanbevolen Boutique de Gelato bleek permanent gesloten, maar gelukkig was Da Arturo wel open.
Vini Da Arturo is een klein restaurantje dat er al 50 jaar is, en al 50 jaar onveranderd is. De grote sterren der aarde zijn er klant, en volgens Phil hebben ze daar ongeëvenaarde varkens schnitzel.
Toen ik mijn (plus)kinderen vertelden dat we zouden gaan eten in het restaurant waar ook Tom Hanks en Leonarde Di Caprio komen eten, slaakten ze een enthousiaste kreet.
Om vervolgens te vragen wie dat waren.
Reality check.
Gelukkig bleek ook Kim en Chloe Kardashian er geweest te zijn (met fotoboek als bewijs)
Check, goeie safe.
Koningin Fabiola was er ook 2 keer geweest.
"Wie?" vroegen die - vanaf nu - bastard kinderen nog?
Door de smalle eeuwenoude straatjes zocht ik mijn weg naar Da Arturo. Je kan er niet reserveren dus ik vreesde voor een vol restaurant. Gelukkig bleek er geen kat aanwezig te zijn, en hadden we dus tijd om uitgebreid te praten met de eigenaars.
Het zag er exact hetzelfde uit als op tv. ook de eigenaren. Het was alsof ik in een filmset stond
en dat Phil ieder moment de hoek kon komen aanwaaien.
We namen plaats aan een iets te kleine tafel voor 6 (2 + 4 mini) personen.
Glazen was gekleurd Venetiaans glas.
Wijn uit een rood - haast plastic - glas.
Het heeft iets bevreemdends.
We bestellen de gekende varkensschnitzel, voor sharing.
Het geheime ingredient is vinegar en dat zal je geweten hebben.
Het stuk vlees is echt gigantisch. Zo groot als een large pizza.
Voldoende voor 4 volwassenen.
Maar je bestelt dus enkel het vlees, en de sides moet je extra bestellen. Allemaal op dat te kleine tafeltje.
Smaken verschillen, en als vinegar niet je ding is zou ik iets anders kiezen, wegens toch heel aanwezig. Ik snap dat Phil dit lekker vindt overigens.
De sides waren allemaal simpel maar goed. Tot heden bleef ik niet echt op mijn honger zitten (pun intended) maar den bloemeké moest toch nog komen... en hij kwam...
In de uitzending zie je dat Phil ook wat andere gerechtjes proeft en één daarvan is iets met aubergine dat een week is opgelegd.
Ik ben persoonlijk geen hele grote fan van aubergine, maar toch moest ik het proberen.
...en wat ik proefde was een ware delicatesse. ik moest er zelfs een traantje van laten. Zo geëmotioneerd was ik ervan. Dat is wat eten dus kan doen...
Nooit gedacht dat ik zo zou reageren op een aubergine.
Vervolgens stak de eigenaar een boekje onder mijn neus.
Tekst, geen foto's. Boekje was vast ook al 50 jaar oud.
Het recept.
Mijn uitdaging is nu om dit ook te maken en te verbarbecuen.
want dit wil ik absoluut nog eens kunnen eten.
Da Arturo.
Ik had het nooit ontdekt zonder Phil.
Het was een ervaring.
Het was lekker
De aubergine was een absolute ontdekking.
De rekening was afschuwelijk duur. Te duur.
Ga ik terug? Ja.
Reactie plaatsen
Reacties